Rondreis Bolivia, Chili & Argentinië

De route voorbereiding

Als ik aan Bolivia denk, dan denk ik al gauw aan de oude Inca cultuur en de immense zoutvlakte. Dit was in eerste instantie hetgeen wat mij naar deze streek in Zuid-Amerika trok. Met dit in het achterhoofd zijn we gaan puzzelen aan de rondreis Bolivia, Chili & Argentinië. Uiteindelijk kwamen we op een route met Buenos Aires als startpunt, via Noord-Argentinië en de Atacama woestijn in Chili wilden we naar de hooglanden van Bolivia reizen. Met deze volgorde zouden we de hoogte rustig opbouwen zodat we hopelijk geen of weinig last van hoogteziekte zouden krijgen. Over Sucre hoorden we goede verhalen, dus ook deze plek moest in de reis komen. Vanuit La Paz kon er met een aantal keer overstappen terug gevlogen worden naar Nederland. Zo bedacht en zo geboekt … Nu was het aftellen …

Starten in Argentinië

Het waren heerlijke zomerdagen in Nederland en op dat moment was ik thermo ondergoed en wintertruien aan het inpakken. Ging ik echt naar de kou? Ja … Vanaf Schiphol vlogen we naar Buenos Aires, ons Zuid-Amerika avontuur begon! Van Buenos Aires had ik mij een voorstelling gemaakt, ik dacht aan het Parijs van Zuid-Amerika. Maar eenmaal in deze wereldstad te zijn aangekomen klopte dat beeld niet, het kwam veel ‘rauwer’ op mij over. Ik hoorde overal rockmuziek uit de jaren ’90 en zag jongeren in alternatieve kleding rondlopen, het bracht mij terug naar mijn eigen puberteit. Met een fietstocht door verschillende wijken ontdekten we dat de stad vele gezichten kent. We passeerden ‘underground graffiti’, grootse pakhuizen langs het water, pleinen met koloniale gebouwen en fietsten verder door sjieke straten met winkels waar koningin Maxima zou gaan shoppen. Cementerio de la Recoleta is een begraafplaats in Buenos Aires waar veel bekende personen uit de Argentijnse geschiedenis liggen begraven. Een rare ‘bezienswaardigheid’ maar ik vond het toch interessant om te zien. De wijk Palermo hebben we slenterend ontdekt en hier zijn we lekker uit eten
gegaan, het is een kleurrijk buurtje met een zachtere uitstraling en veel ‘home made’ producten.

Met een binnenlandse vlucht vlogen we naar Salta in het noorden van Argentinië. De stad deed traditioneler en landelijker aan, stoere gaucho’s en indianenvrouwen in rokken en met lange zwarte vlechten liepen over straat. Met een kabelbaan zijn we omhoog gegaan, van bovenaf hadden we uitzicht over de stad. De stad bleek veel groter dan dat het voelde. De volgende dag maakten we kennis met het Argentijnse boerenleven, we klommen op het paard en reden door landerijen, langs beekjes en genoten van vergezichten. De inspanning werd beloond met een BQQ en goede wijn op de ranch.

Verbazingwekkend Noord-Chili

De busrit van Salta naar San Pedro de Atacama zou 10 uur duren maar door een wegversperring en grenscontroles waren we uiteindelijk 12 uur onderweg. Tijdens de lange rit passeerden we een bergpas van 4200 meter. Het was de eerste keer op hoogte en dat voelde ik door de drukkende hoofdpijn die al snel op kwam zetten. Het woestijnstadje San Pedro de Atacama ligt op 2400 meter hoogte, hier hadden we bedacht om alvast wat aan de hoogte te wennen. Maar ik moest echt een stapje langzamer aan doen, mijn lichaam deed zijn best om voldoende zuurstof uit de lucht te halen, dat bleek hier al moeilijk. San Pedro de Atacama vond ik overigens een verrassend leuk stadje met een echt ‘reizigers sfeertje’, het is een plek voor avonturiers met veel leuke winkeltjes en goede (kostbare) restaurants. Veel reizigers maakten zich, net als ons, op voor een trip naar de hooglanden van Bolivia. Voordat we verder zouden reizen hadden we hier 2 nachten gepland. Dat de magie van de woestijn en de vulkanen zo’n indruk op ons zou maken hadden we van tevoren niet kunnen bedenken. We hadden ons hier nog gerust 1 of 2 dagen extra kunnen vermaken, er bleek genoeg te doen: de sterrenwacht, paardrijden, sandboarden, fietsen, geisers, etc. Achteraf gezien was dat beter geweest omdat, ondanks de planning, mijn lichaam niet voldoende tijd had om te acclimatiseren en te wennen aan de hoogte. Dat gold overigens voor ons beide.

De grens over en op naar de hooglanden in Bolivia

Het was tijd om verder te reizen. We werden met een busje naar de grensovergang gebracht. In ‘the middle of nowhere’ met een vulkaan op de achtergrond stonden we in de rij voor de paspoortcontrole en een stempel. De wind voelde koud en de bagage werd vervolgens bovenop de jeeps geladen. Het voelde alsof we op expeditie gingen, wat een avontuur! Over onverharde wegen reden we door de immense natuur, ik voelde mij piepklein in deze grote wereld. Al snel doemde Laguna Blanca op, heb ik ooit zoiets moois gezien? Ik denk het niet … Het meer volgde zich op door groene en rode meren, we zagen flamingo’s vliegen en ik viel van de ene verbazing in de andere.

Ondertussen kostte alles moeite, we stegen namelijk behoorlijk in de hoogte en dat was te merken. Alleen het aan- of uitdoen van mijn jas zorgde er al voor dat mijn hart als een gek te keer ging om zuurstof door het lichaam te pompen. Mijn hoofd deed knallende pijn. Ik nam coca snoepjes en dronk liters water, dat zou moeten helpen maar ik voelde me alleen maar beroerd.

’s Avonds kregen we eenvoudige maaltijden voorgeschoteld. Zo stonden er bijvoorbeeld aardappelpuree, knakworstjes, komkommer en tomaat op het menu. We sliepen in eenvoudige slaapzalen zonder verwarming, buiten was het ‘s nachts rond de -12 graden. Alles bij elkaar was het behoorlijk afzien.

Eenmaal onder de 4000 merkte ik dat ik meteen meer kon, de hoofdpijn zakte af en ik kon weer wat rondlopen zonder geheel buiten adem te raken. We reden de immense zoutvlakte op, dit was voor mij een hoofdreden om ernaartoe te reizen. Deze witte vlakte is inderdaad door de uitgestrektheid heel bijzonder! Toch hebben uiteindelijk de dagen ervoor met de gekleurde meren nog het meeste indruk op mij gemaakt, het heeft me verrast. Is dat ook niet het mooie aan reizen? In Uyuni waren we blij dat we eindelijk weer een warme douche konden nemen en in een zacht bed konden slapen. Behalve het treinkerkhof is er in Uyuni niet veel te doen. Desondanks vond ik het een interessant stadje om te zijn, vanwege de aparte en geïsoleerde samenleving in een bizar klimaat.

Even vakantie in Sucre

De laatste dagen waren zwaar maar ook zeer intens en bijzonder geweest. Toen we na een busrit van zo’n 9 uur in Sucre aankwamen voelde dit even als vakantie, hier konden we uit rusten en het klimaat was een stuk milder. We slenterden door de straatjes en over de lokale markt, keken naar mensen in het park en gingen er uit eten in gezellige restaurants. Sucre heeft als stad veel mooie koloniale gebouwen, het klooster San Felipe de Neri is wat dat betreft een aanrader om te bezoeken. Bovendien heb je vanaf het terras een uitzicht over de stad met rode daken en witte torentjes.

La Paz, de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld

We vliegen naar La Paz, de laatste stop in deze reis. Het hotel ligt op loopafstand van de heksenmarkt. Naast mutsen en tassen worden er lama-foetussen verkocht. Erg merkwaardig om te zien. Zo zou ik deze stad overigens ook omschrijven, door opnieuw deze ‘bizarheid’ vind ik de stad boeiend. De Bolivianen zijn hier enigszins mondiger in vergelijking tot de andere plekken waar we zijn geweest, de Boliviaan is doorgaans erg verlegen en niet zo toegankelijk, en toch ook erg vriendelijk. Uiteindelijk nemen we de vlucht terug naar huis. Na heel wat uurtjes vliegen stappen we aan land  en zijn we weer ‘onder zeeniveau’.

Wil je ook op reis door Bolivia? Dit is goed te combineren met Peru. Je kunt dit, net als ons, natuurlijk ook gaan combineren met Chili en Argentinië.