China-fan Bea vertelt: de Chinese Muur bij Jiankou
Blog
18 april. De wekker gaat om half vijf in de morgen en ik ben nog in Yunnan, Zuid China. In Kunming om precies te zijn. Over een paar uur vertrekt mijn vlucht richting Beijing waar ik collega Danny ontmoet, die vanuit Nederland aankomt om samen wat dagen op inspectie te gaan in Noord China.
Ik spring bijna letterlijk uit bed…want ik heb er heel veel zin in. Niet alleen om Danny te zien maar ook omdat er een heel bijzonder en spannend bezoekje aan de Chinese Muur op het programma staat vandaag!
Aan het begin van het jaar keken Danny en ik regelmatig samen naar de documentaireserie van ‘Door het hart van China’ van Ruben Terlou en daar werden elke keer weer beelden getoond van een wel heel gaaf stuk Muur. En elke keer weer keken wij elkaar aan en zeiden we dat we wilden weten waar dit was. Dus toen de kans zich voordeed om Ruben in hoogst eigen persoon te ontmoeten, l
ieten wij de kans niet onbenut om dit even aan hem te vragen. Zo gezegd, zo gedaan. En met het antwoord op zak besloten wij ter plekke dat wij daar naar toe móesten tijdens onze al geplande inspectiereis in april. Zulke mooie en gave beelden van de Chinese Muur wilden wij graag met eigen ogen bewonderen.
Van tevoren was ik op Instagram wat plaatjes aan het liken en zag ik al dat je het lopen over dit stuk Muur niet ‘zomaar even’ deed. Steile stukken richting de torens die niet gerestaureerd zijn en afdalingen waar je spontaan hoogtevrees van krijgt. Ik liet vervolgens aan mijn moeder zien wat ik ging doen en ik kreeg meteen ‘dát ga jij niet doen…’ terug. En dat zegt ze niet zomaar…
Goed. Ik ging op reis en hoe dichterbij de 18e april kwam, hoe meer zin ik kreeg. Na het weerzien met Danny op de luchthaven van Beijing sprintte we naar onze auto met chauffeur die ons meteen richting Jiankou reed. We hadden er beide maar een paar uur slaap op zitten (Danny nog middenin de jetlag) maar zaten vol energie: de Chinese Muur wachtte op ons!
Na ongeveer twee uur 
rijden zagen we in de verte al de eerste torens. En ook de eerste ‘oh’s’ & ah’s’ kwamen uit ons mond. WE ZIJN ER BIJNA! Na een flinke bodem te hebben gelegd tijdens de lunch, reden we door naar een plek waar we de Muur op konden. Overal werden we gewaarschuwd dat dit gedeelte van de Muur niet toegankelijk was voor publiek. Nou…het zal mij benieuwen.
Door een jungle aan bosjes en grindpaadjes kwamen we dan na een uur daadwerkelijk ein-de-lijk op de eerste toren zelf. Het avontuur kan beginnen! De glimlach kreeg je niet meer van mijn gezicht. Ook niet toen ik de afgebrokkelde wachttorens voor me zag liggen. Na de eerste meters zeiden we al meteen tegen elkaar: dit is de meest bijzondere plek voor een avontuurlijk bezoek aan de Chinese Muur. Tientallen foto’s later begonnen we dan aan de daadwerkelijke tocht. Jeeeeeeeeeetje! Dit is wel echt even wat anders.
Al klimmend en klauterend vervolgen we onze ‘weg’ van toren naar toren. Wat is het hier genieten met een hoofdletter G. Wow. Adembenemend. Totdat je bij ‘the point of no return’ komt. Daar kijk je omhoog en vraag je jezelf af of je dit wel echt wilt gaan doen. Je moet nu zó steil omho
og klimmen dat je wel echt zeker moet weten dat je dit durft en aankunt. Want…je moet ook weer ergens naar beneden. En dat is een beetje mijn ‘ding’. Naar boven…okee maar ik heb moeite met de afdaling. Danny was al halverwege de beklimming van deze bewuste toren toen ik de woorden van mijn moeder nog eens even ergens ver in mijn hoofd hoorde nazoemen…
Ach wat…ik ga het gewoon doen. Stopte mijn camera in mijn rugzak en klauterde naar boven. Ik keek niet meer om, niet meer naar beneden en ik had maar één doel: zo snel en zo veillig mogelijk boven komen. Euforisch van geluk stond ik bijna te dansen, toen ik de top van deze toren had bereikt. Zonder kleerscheuren! Ik nam filmpjes op, smste het thuisfront. Wow! Ik had het gedaan. Je snapt… De afdalingen waren nog even ver weg…
Tot we ook daar aankwamen en ik al bevend en trillend toch naar beneden móest kijken om in ieder geval te zien waar ik mijn voeten op het meest gevaarlijke stukje van de Muur neerzette. Dit waren voor mijn gevoel de meest lange minuten van mijn leven. Danny deed, als je het mij vraagt, supergevaarlijk de afdaling en ik kwam na hem…dus ik keek constant met angst en beven naar beneden. Niet alleen door de hoogte en het mogelijke gevaar van al die afgebrokkelde stukken Muur. Uiteindelijk gaan ook de meest lange minuten voorbij en stapte ik wederom zonder kleerscheuren de Muur af. Ook dit heb ik gedaan. En wat een ervaring, wat een belevenis…Hier op de Chinese Muur. Zonder ook maar een andere (Chinese) toerist te zien. Kippenvel! En dat ondanks dat het (angst-)zweet op mijn rug stond…
Wil je dit avontuur zelf ervaren? Voeg dan deze bouwsteen toe aan je rondreis door China.
